تحلیل میزان آسیب پذیری مسکن شهری در مواقع بروز مخاطرات محیطی (زلزله) با استفاده تکنیک های تلفیقی MCDM+GIS (مطالعة موردی: منطقة 6 شهر تهران)

امروزه با توجّه به افزایش نرخ شهرنشینی به­ویژه در کشورهای درحال‌توسعه، بروز مخاطرات طبیعی از جمله زلزله در شهرها امری اجتناب­ناپذیر بوده، امّا تجربه نشان داده با شناسایی و ارزیابی مناطق آسیب­پذیر و همچنین برنامه­ریزی­های از قبل پیش‌بینی‌شده و تدابیر عملیّاتی در مقابله با چنین اتّفاقاتی می­تواند به طور قابل ملاحظه‌ای خسارات و تلفات ناشی از آن را به حداقل رساند. با توجّه به پیچیدگی مسائل شهری، استفاده از مدل­ها و تکنیک‌های جدید به‌ویژه مدل­های تصمیم­گیری چندمعیاره و نیز تلفیق آنها با سیستم اطّلاعات جغرافیایی (GIS)، از ابزارهای کارآمد در جهت شناسایی نقاط حادثه‌خیز بحران شهری به شمار می­آیند لذا در این پژوهش، از تکنیک تصمیم­گیری چندمعیاره AHP به منظور وزن­دهی و از مدل SAW جهت تلفیق لایه­های مؤثّر در آسیب­پذیری مسکن در منطقة 6 تهران استفاده شده است. بر اساس نتایج تحقیق، پس از طبقه­بندی میزان آسیب­پذیری، 37 درصد کاربری مسکونی در منطقة مورد مطالعه دارای درجة آسیب­پذیری متوسّط ارزیابی شده که عمدتاً در قسمت مرکزی و شرقی منطقة مورد مطالعه واقع شده‌اند. 37 درصد نیز از آسیب­پذیری کم و بسیار کم و 26 درصد از آسیب­پذیری بالا و بسیار بالایی برخوردار بودند. استفاده از نقشة پهنه­بندی خطر، جهت کاهش خسارات و تلفات ناشی از مخاطرات طبیعی می­تواند به عنوان نقشة پایه مورد استفادة مدیران و برنامه­ریزان شهری قرار گیرد.